Incluída na lista representativa do patrimonio inmaterial da Unesco como parte dunha candidatura conxunta de oito países europeos liderada por Grecia e Chipre e na que participa, entre outros, o Estado español.
A Unesco, por medio do seu Comité intergobernamental de salvagarda do patrimonio cultural inmaterial, que celebrou a súa décimo terceira xuntanza anual a pasada semana en Port-Louis (República de Mauricio), outorgoulle a súa beizón á candidatura internacional da pedra seca (ou pedra en seco), que pasa desde agora a integrar a lista representativa do patrimonio inmaterial da Unesco.
A candidatura reunía a Grecia, Chipre, Suíza, Croacia, Eslovenia, Francia, Italia e España. Á súa vez, dentro do Estado español colaboraron Galicia, Andalucía, Aragón, Asturias, Baleares, Estremadura, Cataluña e a Comunidade Valenciana. O recoñecemento da inclusión na lista desta tradición construtiva representará o compromiso dos países na execución de medidas de salvagarda específica para que as comunidades locais, que son as súas portadoras, poidan ter as condicións para o seu mantemento e difusión.
Na reunión da Unesco en Mauricio estivo presente a directora xeral do Patrimonio Cultural, Mª Carmen Martínez Ínsua, en representación da Xunta, que participou nesta candidatura internacional. Ao fío, como chanzo previo á inscrición, esta tradición foi incluída no Censo do Patrimonio Cultural de Galicia como manifestación do patrimonio cultural inmaterial.
Que é a pedra seca?
A pedra seca é unha técnica de construción tradicional na nosa terra que prescinde de calquera argamasa ou morteiro. Conforma un dos exemplos de coñecementos e usos máis relevantes das formas de vida tradicional que axuda a construír a paisaxe antrópica do país. Esta técnica fíxase e transmítese a través do milenario oficio dos canteiros e afecta á relación das comunidades co medio, creando e definindo o noso entorno.
Muros, peches e construcións adxectivas para diferentes usos agrarios e gandeiros como alvarizas, neveiras, pombais, hórreos, pendellos, foxos do lobo ou muíños contribúen a definir e representar a estrutura da propiedade ou explotación do territorio.
Os exemplos da pedra seca son abondosos en todo o territorio galego, mais esta técnica resulta especialmente relevante nas bisbarras de Pontevedra, Terra de Montes, Deza, Bergantiños, Terra de Soneira, Xallas, Fisterra, a Terra Chá e a Ribeira Sacra.
